مجازات اعدام: نه! 

خبر تکان دهنده بود.: چند جوان مشهدي به جرم داشتن روابط نامشروع با يکديگر اعدام مي شوند. ناخودآگاه ياد امانوئل، آرنو، ژان کلود، منو افتادم. دوستان بسيار گل، انسان، خوش فکر، طرفدار حقوق بشر، بي نهايت مهربون که البته هموسکسوال هستند. فکرش رو بکن ژان کلود رو به خاطر چند سال زندگي با دوست پسر الجزايري اش بخواند اعدام کنند, به جرات مي گم که دنيا يکي از انسان هاي شريف رو از دست ميده...

رفتم تو اتاق پذيرايي پيش مهمون هاي جوون و دانشجو. با ناراحتي و تاسف راجع به خبري که خوندم باهاشون حرف زدم. جز يکي از پسرها، بقيه گفتند:
- حقشونه کثافتا. اه اه حال آدم بهم مي خوره. اعدامشون کنند تا ديگه کسي از اين کثافت کاري ها نکنه...

کلي با هم حرف زديم. همه ي ما متاسفانه تحت تاثير تعليمات، گفته ها و شنيده ها و موج عظيم تبليغات، اعدام رو بهترين راه حل مي دونيم. همون پاک کردن صورت مسئله ي معروف. شبنم گلم يه ترجمه از مطلبي جالب در اين مورد تو وبلاگش گذاشته اگه هنوز نخونديد، اين کار رو بکنيد.

مطلب هاله ي عزيز در مورد کبري رحمانپور باعث شد که دوباره اين مطلب رو بنويسم: مجازات اعدام بايد ريشه کن بشه. بايد دنبال يافتن علت وقوع جرم بود نه کشتن و حذف فيزيکي. ياد عاطفه که مظلومانه پر پر شد گرامي: « قول ميدم، قسم مي خورم تا آخر عمرم به هيچ مردي نگاه نکنم!» . «العفو! العفو!» چه حيف...