The people / United / will never be defeated 

خب داشتم چی می​گفتم؟

آهان اين که دلم خوشه آخر هفته​ای رفته بودم تظاهرات ضد جنگ و روی لباسم يک گل​سينه زده بودم که " صلح برای تمام بچه​های روی زمين" و با جون و دل در جواب What do you want? فریاد می​زدم :PEACE و در جواب when do you you want it تکرار می​کردم: NOW.

اين که دلم خوشه پشت ماشينم يک برچسب قشنگ زدم که يک صورت خندون و رنگی وسطشه و یک طرفش نوشته شده World و طرف ديگه​اش Peace.
بيشتر از همه دلم خوشه که تمام این هفته در راه رسیدن به محل کار و برگشتنم راديو خلقی KPFK گوش می​دادم و گاهی زیرلب و گاهی بلند پشت فرمون، همراه گوینده​ی رادیو می خوندم:The people United will never be defeated (با ریتم سرود از جا کن/ برپا خيز...).

امروز از راحله ای-ميل قشنگی داشتم با يه عالمه حرف حساب که باعث شد از خودم خجالت بکشم. چیزهایی که نوشته بود برام باعث شد بفهمم که با وجود اینکه مدام در خلوت خودم شعار قشنگ The people United will never be defeated رو تکرار می​کنم ولی هنوز نفهمیدمش. درکش نکردم. مهمون داری و رسيدن سال نو و اولين هفت​سين تو خونه​مون رو بهونه کرده بودم اين روزها برای اينکه يادم بره شب عيدی خيلی از معلم​های معترض دربندند و دور از خانواده. با وجوديکه در فکر نوشتن پستی در اين مورد بودم ولی دست به کار نشدم. قصد داشتم عکس قشنگ یک گل رو از مجموعه عکس​هام پيدا کنم و تقديم کنم به همه​ی معلمين. فکر کردم اين​طوری فراموششون نمی​کنيم. فکر کردم دوستانی که به وبلاگم سر می​زنند با ديدن عکس گل يادشون می​مونه که عزيزانی سفره​ی هفت​سينشون زمين لخته و سال تحويلشون در تنهايی و سردی چندش​آور بند سپری ميشه.

متاسفم به خاطر خودم که هيچ کاری نکردم و دريغ از يک اشاره​ی کوچک در این وبلاگ. مردمی که با هم متحد نباشند هميشه محکوم به شکستند. دنبال چراها نگرديم که پاسخش همين جاست. چراهای سرگشتگی​مون. پيش خودمون. پيش من مدعی... من مدعی...

در اين رابطه:
تجمع خانواده های فرهنگيان بازداشت شده...
تنها ٥ نفر از معلمان آزاد شده‌اند.
معلمان بازداشت شده شب عيد را مهمان زندان اوين هستند!